Hoofdstuk 11: In het Oog van de Storm

Het was een zware dag. Eerder vertelde ik al dat ik diep in het rood sta bij de bank. Het is allemaal zo snel gegaan, en nu voel ik de gevolgen van elke slechte beslissing die ik de afgelopen tijd heb genomen. Het is niet alsof ik dit niet heb zien aankomen, maar het blijft moeilijk om te bevatten hoe diep ik nu zit.

Ik heb nog precies 33 euro voor de hele maand, terwijl ik al in het rood sta. Dat bedrag moet ik zien te verdelen over kostgeld, benzine, en mijn auto die dringend een APK-keuring nodig heeft. Vanmorgen ging het nog erger: een lekke band. Hoe moet ik dat oplossen met die paar euro’s? Het is simpelweg onmogelijk.

De druk is ondraaglijk. De hele dag voel ik spanning door mijn lichaam stromen, alsof ik elk moment in paniek kan uitbarsten. Het liefst zou ik mezelf opsluiten in mijn kamer en de hele dag slapen, gewoon om aan deze werkelijkheid te ontsnappen. Slapen is mijn enige vlucht, de enige manier om deze gedachten tijdelijk te pauzeren. Het is nu vier uur in de middag en ik heb nog steeds niets gegeten. Alles voelt als een te grote opgave. Zelfs het simpelste, zoals eten of uit bed komen, lijkt te veel gevraagd.

Vandaag heb ik de bank gevraagd of ik mijn roodstand kan verhogen van -1500 naar -2000. Ik weet dat het probleem daarmee niet echt opgelost is. Sterker nog, het voelt als het openen van een nieuwe valkuil waar ik alleen maar dieper in zal zakken. Maar misschien geeft het me net genoeg tijd om iets te bedenken, om even niks te hoeven vertellen aan mijn ouders. Het idee dat zij achter mijn situatie komen, maakt me ziek van angst. Durf ik ze de waarheid onder ogen te brengen?

Nadat ik het roodstaan formulier naar de bank had gestuurd, besloot ik te slapen. Misschien zou een paar uur rust mijn hoofd helder maken, dacht ik. Maar nu ik wakker ben, weet ik het nog steeds niet. De tijd vliegt voorbij, en met elke minuut voel ik de druk toenemen. Het is nu zaterdagavond, bijna middernacht. Morgen komt mijn moeder terug, en maandag moet ik weer aan het werk. Ik ben geen stap dichter bij een oplossing gekomen. Het enige dat door mijn hoofd spookt, is de gedachte om alles maar op te biechten.

De realiteit dringt tot me door: ik kan mezelf toch niet doodmaken? De gedachte flitst door mijn hoofd, maar tegelijkertijd voel ik de wanhoop die me steeds verder naar de rand duwt. Als het leven zo zwaar aanvoelt, lijkt niets meer logisch. Misschien is vertellen de enige manier om een einde te maken aan deze verschrikkelijke situatie. Maar de schaamte, het verdriet en de angst voor hun reactie houden me tegen.

Soms lijkt het me makkelijker om gewoon in de auto te stappen en weg te rijden. De telefoon uit, niemand die me kan bereiken. Misschien zou het even rust brengen, weg van de chaos in mijn hoofd. Maar ook dat voelt als een vlucht, niet als een oplossing. Ik wil eigenlijk nergens heen, alleen weg van alles.

Het is nu bijna half één 's nachts. In een opwelling ben ik mijn kamer gaan opruimen. Alsof ik weg ga, alsof ik een soort definitieve stap zet. Maar dat is niet waar. Ik weet het niet eens zeker. Het voelt allemaal zo dubbelzinnig. Alsof ik mezelf klaarmaak voor iets, maar ik weet niet eens wat dat precies is.

Wat ik wel weet, is dat ik deze situatie niet meer aankan. De wanhoop grijpt me vast en ik heb geen idee hoe ik hieruit moet komen. Het voelt alsof er niemand is die me kan helpen, alsof ik alleen sta in deze strijd tegen mezelf en de consequenties van mijn verslaving.